RECENSIE: Bright Eyes - Five Dice, All Threes

Bright Eyes
2025-03-25 Conor Oberst is een artiest die niet met zichzelf te koop loopt. Dat terwijl hij - naar eigen zeggen - meer dan 500 nummers heeft geschreven; als beste songwriter van 2008 door Rolling Stone magazine was verkozen en vele muziekprojecten op zijn naam heeft staan. Zo zijn daar Conor Oberst and the Mystic Valley Band; Monsters of Folk (met onder andere Jim James van My Morning Jacket) en Better Oblivion Community Centre met Phoebe Bridgers. Hij is medeoprichter van Saddle Creek Records waar naast zijn eigen bands en gelegenheidsformaties ook een band als Big Thief onder valt. Toch moet zijn grote liefde Bright Eyes zijn, de band die hij in 1995 oprichtte met Mike Mogis en Nathaniel Walcott. Het is niet voor niets dat hij deze groep nieuw leven in blijft blazen.

Even leek het erop alsof de band in 2011 echt gestopt was, maar in 2020 kwam het drietal terug met Down In The Weeds, Where The World Once Was. Het was het eerste album van een twee album deal met het platenlabel Dead Oceans. De eersteling klonk als een samengeraapte verzameling ideeën, die de band nog wilde uitbrengen. Opvolger Five Dice, All Threes is wat gestructureerder, al zou je dat niet zeggen als je de eerste geluiden ervan hoort. Dit is een verzameling soundscapes waarover iemand het spel uitlegt waar de albumtitel naar verwijst.

De plaat laat zich beschrijven als een momentopname: Oberst c.s. beschrijven hoe ongemakkelijk het is om ouder te worden en terug te kijken op wat had kunnen zijn. De teksten zijn veelal kort en stochastisch op de muziek, waardoor deze soms vreemd overkomen als je ze opleest. “I was cruel like a president / It was wrong but I ordered it” als voorbeeld op de tijdloze rock & roll van ‘Bells And Whistles’.

Er is veel diversiteit te beluisteren op het album. Er is upbeat folkrock met blazers op ‘El Capitan’ naast kleine liedjes (‘Tiny Suicides’ en ‘Real Feel 105’). Er is punkrock op ‘Rainbow Overpass’ (“But I’m not shutting down, I’m shutting up”). Er is onrust op ‘Trains Still Run On Time’ (“Made in America, on an assembly line. Where they make mass hysteria, yeah, it’s all streamlined”). Er zijn verhalen, zoals ‘Bas Jan Ader’ dat gaat over onze landgenoot die in 1975 de Atlantische Oceaan wilde oversteken, maar daar nooit van terug kwam. (“It takes a lot of nerve to live on planet earth.”). En dan zijn er nog de krachtige duetten met Cat Power (‘All Threes’) en Matt Berninger van The National (‘The Time I Have Left’) die met hun kenmerkende zang wat extra’s toevoegen.

Ondanks de af en toe sombere teksten klinkt het nieuwe album van Bright Eyes opgewekt en zelfs vrolijk. De band is er even tussenuit geweest, maar ze spelen alsof ze opnieuw begonnen zijn. Je hoort dat ze weer zin hebben om met elkaar te spelen en misschien nog wel belangrijker: wat klinken ze weer goed!
Recensent:Hendrik Goos Artiest:Bright Eyes Label:Dead Oceans
Toro

Toro y Moi - Hole Erth Toro Y Moi is het alter ego van Amerikaanse zanger en producer Chaz Bear....

Cover Alan Sparhawk - White Roses, My God

Alan Sparhawk - White Roses, My God Het Amerikaanse slowcore duo Low hield op te bestaan met de dood van...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT