Je zou kunnen denken dat Condon alle redenen heeft om er een gitzwarte plaat van te maken, en toch heeft de Amerikaan besloten om dat niet te doen. Op Hadsel is geen ruimte voor duisternis en somberheid. Afgezonderd op het eiland dealde Condon met demonen uit zijn verleden, maar dit deed hij vooral met zijn hoofd omhoog, en zelfs met zijn hoofd in de wolken. Hadsel is hiermee een plaat geworden waarop een verlichtende zucht klinkt, een plaat met berusting en zwierigheid.
Condon kwam op het Noorse eiland in contact met een orgelverzamelaar die hem toegang gaf tot het kleine kerkje dat de albumcover siert. Dat Condon onder de indruk is van dit instrument blijkt wel uit hoe veelvuldig het met een dominante uitwerking wordt ingezet. Daarnaast worden de (soms wat melancholische) vocalen ondersteund door instrumenten die we van Beirut gewend zijn; een significante lading strijkers en blazers. Condon is voor Hadsel weliswaar van de locatie en het schrijfproces afgeweken, maar dit heeft echter niet geleid tot een vernieuwend album. Beirut klinkt al zes albums lang zoals we van Beirut gewend zijn.
De galmende bariton vocalen zijn nog altijd het uitgangspunt van de tracks, maar het orgel weet deze echter vaak wel te reduceren tot klanken waarin de woorden verloren zijn gegaan. Diep hier onder zijn daarentegen wel mooie woorden te vinden, die de nodige focus van de luisteraar vergen om gehoord te worden; ”It’s not too late to find who you are”, klinkt op ‘The Tern’ bijvoorbeeld. Met een iets minder muzikale poespas zouden teksten beter tot zijn recht komen. Het is echter ook deze poespas die Beirut zo karakteriseert. Uiteindelijk is Hadsel een ‘same old’ plaat geworden, eentje zonder verrassingen, maar wel eentje die de liefhebbers van Beirut hoogstwaarschijnlijk wel op waarde kunnen schatten.
Extensa - ExtensaGussstaff Records uit Polen staat enigszins bekend om zijn vernieuwende...
Próchno - P3 De Poolse muziekscene is een grotendeels onontgonnen terrein, alsof het...